Jonge goden, vrouwen met jurken
Wie DichtSlamRap 2012 openslaat loopt het gevaar ongekend talent tegen te komen. De bundel biedt zicht op nieuwe lichting
dichters.
Jaarlijks organiseert DichtSlamRap te Boxtel een poetry slam die
gepaard gaat met een posterontwerpwedstrijd. Ook bij deze
negende editie belanden alle meedingende dichters de bundel.
De poster siert de omslag. Bovendien staan in de bundel een
vijftal kunstwerken die op de gedichten zijn geïnspireerd.
 |
| Posterontwerp van Adrie Stanziani |
DichtSlamRap 2012 is op te vatten als een bloemlezing. Om
aan de slam en de bundel te kunnen deelnemen zonden
de dichters twee ongepubliceerde gedichten in. De jury van
dit prachtige initiatief bestaat uit dadadichter ACG Vianen,
dichter/performer Maarten Gulden en organisator/journalist
Marcel Linssen. Van light verse tot geëngageerde occupypoëzie,
de ingezonden gedichten voldoen allemaal aan een gedegen
interne consistentie.
Anders dan de meeste bloemlezingen zijn in DichtSlamRap 2012
voornamelijk slamdichters opgenomen. Dat maakt dat je van
kaft tot kaft rijp, maar vooral veel groen tegenkomt. Bekendere
namen als Ellen Deckwitz en Arnoud Rigter staan tussen
dichters die men vooral uit de 'scene' kent, zoals Ellen Vedder,
Saskia van den Heuvel en Nadine Ancher. Bovendien kom je
onbekend talent tegen, zoals de veelbelovende Nic Castle:
Dag, Straat, Zonlicht
Rokend en rouwend liep ik je omver.
Zwart op zwart en ogen felblauw. Ik riep nog:
kijk naar me!, maar als een figurant onder
eigen regie keek je ergens zonder mij, en
ik liep je omver. Viel er toen zelf achteraan.
Ik kneep mijn ogen veilig voor het felle geel,
hoorde een vloek. Mompelde iets betekenisloos.
Je kwam
als silhouet
in mijn gezichtsveld overeind. Loop maar door,
zei ik. Je boog voorover, pulkte met
grote, iets te ruwe vingers, een peuk
uit mijn haar. Toen liep je weg.
Rokend en rouwend liep ik je omver.
Zwart op zwart en ogen felblauw. Ik riep nog:
kijk naar me!, maar als een figurant onder
eigen regie keek je ergens zonder mij, en
ik liep je omver. Viel er toen zelf achteraan.
Ik kneep mijn ogen veilig voor het felle geel,
hoorde een vloek. Mompelde iets betekenisloos.
Je kwam
als silhouet
in mijn gezichtsveld overeind. Loop maar door,
zei ik. Je boog voorover, pulkte met
grote, iets te ruwe vingers, een peuk
uit mijn haar. Toen liep je weg.
 |
| Posterontwerp van Lianne van Tartwijk |
Dat een goed deel van de 35 dichters nog wat nat achter de
oren is, maakt dat je soms sleetse beelden en taalgebruik
tegenkomt. De Eindhovenaar Willem Adelaar, die even
mager 'praat' als Jan Arends (!), glijdt uit met een aantal zeer
symbolische rozen. Elders in de bundel komt iemand niet
weg met het woord 'harteklop'. Wellicht dat zulke gemeenplaatsen
op de slampodia overeind blijven, op papier lukt dat niet.
Geforceerd is ook de bijdrage van de winnaar van de
DichtSlamRap 2011, Philip Meersman. De op de podia bij vlagen
pathetische, maar overweldigende voordrachtskunstenaar bracht
een sterretje in, een klein kruis en een met een stift geplaatste
rode veeg. De gezochte verwijzing naar een werk van
de Russische minimalistische dichter Vasilisk Gnedov is een
anachronisme dat visueel-inhoudelijk geen dialoog aangaat met
de hedendaagse (figuratieve) poëzie.
Net als DichtSlamRap 2011 staat in de bundel van 2012 een bijdrage
van de Zuid-Afrikaanse Floris Brown. Internationaal wordt het ook bij
Hanneke van Eijken. Met haar gedicht trotseert ze de tijdsgeest en
bezingt Europa. Door gedichten als deze in de bloemlezing
op te nemen, positioneert DichtSlamRap zich, gewild of ongewild,
ten faveure van tolerantie. De wraak van goden is van alle tijden.
Op de rug van een stier
Iemand zei dat Europa niets meer is
dan een grillige vlek op een wereldkaart
zonder te beseffen dat de wraak van goden
van alle tijden is
dat Europa vele metamorfoses kent
zij is een eiland in de Indische oceaan
een maan bij Jupiter
zevenentwintig landen die als koorddansers
in evenwicht
proberen te blijven
er leven godenkinderen die vergeten zijn
wie hun vader is
Europa is een vrouw met een kast vol jurken
ze houdt er niet van om een vlek genoemd te worden
over wraak van goden en vrouwen
met jurken
kun je beter niet lichtzinnig doen.
Iemand zei dat Europa niets meer is
dan een grillige vlek op een wereldkaart
zonder te beseffen dat de wraak van goden
van alle tijden is
dat Europa vele metamorfoses kent
zij is een eiland in de Indische oceaan
een maan bij Jupiter
zevenentwintig landen die als koorddansers
in evenwicht
proberen te blijven
er leven godenkinderen die vergeten zijn
wie hun vader is
Europa is een vrouw met een kast vol jurken
ze houdt er niet van om een vlek genoemd te worden
over wraak van goden en vrouwen
met jurken
kun je beter niet lichtzinnig doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.